کانو» بنیان گذار این پدیده نو در شهر میکاگه در کنار شهر ساحلی «کوبه» متولد گردید. او در نوجوانی بسیار رنجور بود. در سیزده سالگی او را به یکی از آموزشگاههای جوجیتسو سپردند تا با ورزش تن خود را قوی کند. اولین استاد کانو «فوکودا» بود. فوکودا از میان فنون جوجیتسو فنون پیچاندن و قفل کردن مفصل ها و شکستن دست و پا را با استفاده از اهرم خوب می دانست او از قهرمانان اعجاب آور آن روزگار بود چون در سن ۱7سالگی به درجه استادی رسیده بود پس از مرگ استاد که در جوانی اتفاق افتاد کانو به فکر ابداع جودو و تفکیک و کلاسه کردن فنون آن افتاد
کانو در جوانی به این فکر افتاد که «جیتسو» ها را به «دو» تبدیل کند یعنی مبارزه را به ورزش بدل سازد و در این کار موفق شد. او پس از مطالعه فراوان و استفاده از تجربیات استادان نقاط مختلف ژاپن از بین فنون مرگبار و کشنده جوجیتسو فنونی را برگزید و صرفاً آنها را برای بکارگیری در مبارزات مجاز دانست و نام جوجیتسو را به جودو تغییر داد و در سال 1882 محلی را به نام کودوکان تأسیس نمود
خانواده کانو در سال 1871 به توکیو نقل مکان کردند. کانو در سن 18 سالگی در مدرسه هنرهای رزمی جوجیتسو در رشته «تنجین شینوریو» که یکی از هنرهای رزمی بود، ثبتنام کرد. این رشته شامل ضربه زدن و گلاویز شدن میشد و به داشتن هارمونی، بیشتر تأکید داشت تا مبارزه کردن.
کانو پس از تحصیل در مدرسه «تنجین شینوریو» به مدرسه «کیتوریو» رفت و در آنجا تحت تعلیم «تسونتوشی ایکوبو» قرار گرفت. این زیرمجموعه از «جودبیستو» بسیار نرمتر و ملایمتر از رشته «تنجین شینوریو» بود که در آن بر ضربههای آزاد و تکنیکهای سمبلیک و تکنیکهای پرتاب کردن تاکید میشد. در این زمان کانو به مطالعه جامع در مورد سبکهای دیگر جوجیتسو، مثل «سکیگوشیریو» و «سیگوریو» پرداخت.
کانو اعتقاد داشت در بیشتر ورزش ها، به تعلیمات ذهنی و روحی کمتر توجه شده است و این نکته را یک کمبود آموزشی احساس کرد. وی در سال 1880 بازنگری تکنیکهای جوجیتسو را آغاز کرد و دریافت که با ترکیب کردن بهترین تکنیک های مدارس رزمی مختلف و جمعآوری آنها در یک سیستم، میتواند یک برنامه تمرینی فیزیکی که شامل مهارتهای ذهنی و روحی نیز شود، پدید آورد. او اعتقاد داشت با حذف فنون خطرناک، سبک حاصل باید حالت مسابقهای و رقابتی داشته باشد.
به این ترتیب کانو در سال 1882 با گردآوری مجموعه بهترین حرکات پرت کردن و زمین زدنِ سبک قدیم جوجیتسو و اضافه کردن حرکاتی که خود مبدع آنها بود و حذف تعدادی از تکنیک های خطرناک، ورزش جدید خود، «جودو» را معرفی کرد.
او در مسابقه ویژه ای که در دهم ژوئن سال 1886 در مرکز فرماندهی پلیس توکیو برگزار شد به همراه شاگردانش شرکت جست و با نه پیروزی و یک مساوی در ده مسابقه پر هیجان بر برتری جودوی خود بر جوجیتسو مهر تأیید زد. اولین مسابقات سراسری ژاپن در سال 1949 پس از جنگ دوم جهانی برگزار گردید. کانو در سال 1938 در گذشت و تشییع جنازه او در محل کودوکان انجام پذیرفت. در سال 1952 فدراسیون بین المللی جودو تأسیس شد و ریسی کانو فرزند کانو فقید به ریاست آن برگزیده شد. بازیهای المپیک سال 1964 در توکیو برگزار شد و مردم جهان شاهد اولین دوره مسابقات المپیک جودو شدند و امروز این ورزش در محیطی به وسعت جهان در حال پیشرفت و تعالی است. در سال 1984 صدمین سال تولد کودوکان در محل کودوکان جدید برگزار گردید
او ورزش خود را «کودوکان جودو» نام نهاد. واژه کودوکان متشکل از کو: یادگیری، دو: مسیر، کان: محل و سالن است که در کل یعنی «محل یادگیری مسیر». همچنین جودو از کلمات زیر تشکیل شده است: جو: آرام و ملایم، دو: مسیر و یعنی مسیر آرام و ملایم. کانو مدرسه جودو خود را که کودوکان نام نهاده بود در معبد بودایی «ایشوجی» در توکیو تشکیل داد. برای رقابت بین مدرسه جوجیتسو و جودو، در سال 1886 مسابقهای تدارک دیده شد که در آن دانشآموزان جودو به راحتی قهرمان مسابقه شدند که همین مسأله باعث برتری جودو نسبت به جوجیتسو گردید.
تقسیمات و گروه بندیهای مربوط به کودوکان جودو در سال 1887 کامل شد که در آن سه هدف اصلی «تمرینات فیزیکی»، «مهارتهای مبارزه» و «تمرینات روحی» دنبال میشد.
با شروع سال 1889، کانو ژاپن را به مقصد اروپا و آمریکا ترک کرد. او به منظور آموزش جودو و شرکت کردن در جلسه اعضای المپیکها سفر کرد.
از سال 1892 به بعد شعبههای آموزشی جودو در سراسر دنیا گسترش یافت. در این سال «تاکاشیما شیداچی» یک سخنرانی در خصوص جامعه ژاپن، تاریخچه و گسترش جودو ارائه داد.
دسته بندی حرکات پرتابی جودو در سال 1895 توسط کانو صورت گرفت و در سال 1900 انجمن عالی رتبه گان کودوکان تاسیس شد.
آموزش جودو در آمریکا با ورود «گونجی کویزومی» در سال 1907 به خاک آمریکا آغاز شد. سیستم آموزشی جودو کودوکان در سال 1909 با تغییرات بزرگی که متحمل گردید به یک بنیاد رسمی ژاپنی تبدیل گشت. در همان سال جیگارو کانو به عنوان اولین عضو ژاپنی کمیته بینالمللی المپیک انتخاب شد.
در سال1910 جودو به عنوان ورزشی که سلامتی در آن حفظ می شود شناخته شد و در سال 1911 به عنوان بخشی از سیستم آموزش ژاپن منظور گردید. در همین سال انجمن ورزش ژاپن، انجمن مربیان جودو کودوکان و مجمع کمربند سیاهان کودوکان تشکیل گردید.
در سال 1920 جودو با تغییراتی در خصوص کاهش ضربات و فنون، به تعداد 40 حرکت پرتابی منجر گردید که فنون حذف شده عبارت از 8 حرکت مربوط به دستهبندی قبلی جودو کودوکان بود.
در سال 1921 سازمان تحقیقات پزشکی جودو تشکیل شد.
شعار کودوکان عبارت است از «حداکثر کارایی- آرامش و بهره دو جانبه» که در خصوص تمرینات تکمیلی روحی، اخلاقی و جنبههای غیرمادی در کنار فعالیت فیزیکی جودو تاکید دارد.
بالاترین هدف جودو عبارت از «تکامل فرد به منظور ارزشمند و مفید واقع شدن در جامعه» است. این جنبه غیرمادی جودو رفته رفته پیشرفت های چشمگیری را کسب کرد و حدود سال 1922 کامل شد. در همین سال سازمان فرهنگی جودو کودوکان تأسیس شد.
در زمان جنگ جهانی دوم جودو شاهد تحولات و توسعه متفاوتی بود چرا که در آن زمان به جای اینکه صرفاً با هدف ورزشی آموزش داده شود، تبدیل به یکی از فنون جنگی گردید که برای کماندوها و نیروهای ویژه آموزش داده میشد. جودو برای اولین بار در المپیک 1964 توکیو به این بازی ها پیوست. از 16 مدال تدارک دیده شده، ژاپن موفق به کسب سه مدال طلا و یک نقره شد.
در المپیک 1968 مکزیکو، جودو از مسابقات المپیک حذف شد اما در بازیهای 1972 مونیخ دوباره به المپیک بازگشت. جودو در حین پدیدار شدن و پیشرفت و توسعه خود، شاهد دو تغییر عمده بود که یکی در خصوص وزن ها بود. ابتدا تفاوت وزن جودوکاران با هم، مورد توجه قرار نمیگرفت و به طور مثال مبارزه دو نفر که از لحاظ تکنیک با هم برابری میکردند در نهایت منجر به پیروزی شخص سنگین وزن میشد. این مسئله مورد انتقاد بسیاری قرار گرفت که در نتیجه گروههای وزنی به وجود آمدند که ابتدا سه گروه وزنی بود و بعدها به پنج گروه افزایش یافت.
کانو در رشته جودو موفق به اخذ مدرک دکترا شد و درجه معادل دان دوازدهم که فقط به بالاترین مقامهای این رشته اعطا میشود به وی اعطا شد. او بعد از تلاش های بی وقفه خود در جهت توسعه و گسترش جودو در دنیا سرانجام در ماه مه 1938 به علت بیماری ذاتالریه درگذشت.
کاتاگورما
جیگاروکانو حتی یک روز هم از رفتن به سالن تمرین «های کوبا» غفلت نمی کرد .
اگر مربیش بدلایلی تمرین را تعطیل می کرد یا سر تمرین نمی آمد ، او به تنهایی تمرین می کرد یا از شاگردان دیگر استفاده می کرد .
همراه کانو در «های کوبا» مرد جوانی تمرین می کرد که «کن کی چی فوکو چی ما» نام داشت که این جوان اختلاف وزن وحشتناکی با کانو داشت. او حدود ۲۰۸ پوند بود و کانو ۹۹ پوند بود.
روی این اصل کانو هیچ دلیلی برای شکست فوکوچی ما در مقابل خودش نداشت . بنابراین کانو سعی زیادی می کرد از فنونی که آموخته سود جوید حتی مطالعات زیادی در مورد تمرینات فیزیکی دیگر رشته ها از قبیل سومو می کرد. تا اینکه یک روز او فکری کرد که تمام سعی و کوشش او را جواب داد. او بلند کرد؟
بله ، او فوکوچی ما را روی شانه هایش قرار داد و بلند کرد و چرخاند و به زیبایی هر چه تمام تر او را به زمین زد. تکنیکی که او به کار برد امروزه کاتاگورما نام دارد