تاریخچه و سنت بودو

روش شندو جینن ریو ryu shindo jinen در سال ۱۹۳۳ به وسیله یاسوهیو کونیشی Yasudio Konishiـ (۱۹۸۳ ـ ۱۸۹۳) تأسیس شد که از جنگجوی ژاپنی ریشه گرفته است برای یادگیری فلسفه و سنتی که کاراته دو را به ارمغان می آورد. ما باید مکان اصلی بودو Budo را ملاقات کرده و راهی که شکل گرفته است را بپیمائیم.

۱) تولد ژاپن:

زمین های اطراف جزیره ژاپن کنونی حدود ۷۰ میلیون سال پیش شکل گرفته اند.

با توجه به نظریه باستان شناسان قدمت زیستن انسان بر روی زمین به ۵/۲ میلیون سال پیش برمی گردد. در دوران عصر یخ (۵۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ سال پیش) در اثر حرکت های حجیم زمین خشکی های بزرگی مثل قاره اوراسیا (آسیا و اروپا) را از هم جدا کرد و جزیره های ژاپن شکل گرفت.

جداسازی جغرافیائی این قاره باعث شد که ژاپن شکل بگیرد و مورد حمایت واقع گردد و فرصتی باشد برای به وجود آمدن فرهنگ ژاپن از ۱۰۰۰۰ ـ ۳۰۰ سال قبل از میلاد مردمان ماقبل تاریخ ژاپنی شکار کردن و زندگی دسته جمعی را دنبال می کردند. کشاورزی دسته جمعی از سال های ۳۰۰ قبل از میلاد آغاز شد به تدریج پیشرفت هائی در آبیاری راه اندازی شد و به وسیلهٔ ابزارهای عصر آهن که محصولات کشاورزی را افزایش داد هرکدام به ترتیب باعث انفجار جمعیت شد هم چنان که گروهی از جامعه و ساختارهای سیاسی توسعه پیدا کرد جنگ و جنگ آوری بین روستائیان شدت گرفت.

سلاح هائی از جنس برنز و آهن از دیگر قاره ها تهیه می شدند اما به زودی ژاپنی ها اسلحه های خودشان همانند شمشیر و نیزه را درست گرفتند به هرحال تعداد زیادی از این سلاح های ژاپنی کارآمد نبودند و از آنها در مراسم مذهبی استفاده می کردند.

۲) اتحاد و اقدامات نظامی اخیر:

در قرن چهارم بعد از میلاد ژاپن تحت خانواده امپراتوری یاماتو Yamato که تاکنون هم ادامه دارد متحد شد. یاماتو در سال ۳۶۷ بعد از میلاد به صورت رسمی روابط دیپلماتی خود را با پائیک چی paekche تأسیس کرد. دو سال بعد سلسله یاماتو تعدادی سرباز برای دفاع از پائیک چی اعزام نمود و این اتحاد تا ۶۶۳ ادامه پیدا کرد.

خاندان پائیک چی به وسیله نیروی نظامی پرقدرت سیلا silla و سلسله تانگ Tang در چین درهم شکسته شد.

۳) پذیرش مذهب بودا و اغتشاش:

گرچه شین تو Shinto از مذاهب بومی قدیمی در ژاپن بوده است، در سال ۵۹۳ قبل از میلاد امپراتور سوئیکو suiko موافقت خود را برای پذیرش مذهب بودا اعلام نمود (که توسط کره در اواسط قرن ششم معرفی شده بود) و همه را به ساخت معابد مذهب بودا تشویق می کرد. در سال ۶۰۴ ولیعهد شوتوکو shotoku دستور seven teen را به ثبت رساند و هم چنین در ابتدای تأسیس قدرت امپراتوری اش دادگاه ها را رتبه بندی کرد و نیز طبقات اجتماعی را به صورت استاندارد مرتب کرد.

۴) مسابقات هنرهای رزمی اولیه:

قدیمی ترین مدارک و شواهد از هنرهای رزمی در ژاپن به کشتی سومو Sumo برمی گردد. اولین کتاب تاریخی ژاپنی ها به نام کوجی کی Kojiki که در سال ۷۱۲ بعد از میلاد نوشته شد، که درباره sumo رابطهٔ بین دو خدای شین تو Shinto یعنی تاکه میناکاتا Takeminakata و تاکه میکا زوچی Takemikazuchi در سواحل لاکه میکازوچی Lakemikazuchi در مسابقه ای شرکت کردند. در این رقابت تاکه میناکاتا با پیچاندن دست حریف و پرتاب وی بر زمین برنده شد، با این پیروزی او به عنوان پاداش حق حکومت بر منطقه را پیدا کرد.

فرهنگ کهن دیگری در سال ۷۲۰ بعد از میلاد به نام نیوشوکی Nihoshoki به وجود آمد جائی که نومی نو سوکانی Nomi no sukune رقیبش تایما کی هارا Taima no kehaya را شکست داد. در سال ۷۲۶ بعد از میلاد امپراتور سیبو Seibu مسابقاتی را در ماه جولای برگزار کرد که به عنوان مهم ترین مکان برگزاری مراسم تیراندازی در ماه های ژانویه می شد. مسابقات تیراندازی در ماه ژانویه بدون اس برگزار می گردید و مسابقات در ماه می شامل مردان کمان گیر سوار بر اسب بود. در حالی که اسب ها را می راندند به طرف هدف تیراندازی می کردند و اسب هایشان را چهار نعل می تاختند این مسابقات هنرهای رزمی را ژاپن تا ۳۰۰ سال ادامه یافت بنابراین مهم ترین جنگ های داخلی بین تایرا Taira و میناموتو Minamoto در قرن ۱۲ دهم پایان یافت که پایانی بدان سنت نیز بود.

۵) دوران هیان Heian و افزایش طبقه جنگجو:

در دوران Heian کشور ژاپن هویت فرهنگی سیاسی و اقتصادی خود را به وجود آورد. بودا جلوه گر شد و جدائی مذهب و ایالات به خوبی مشخص گردید. هنر و ادبیات در دست طبقه اشرافی دولت پیشرفت کرد تا قرن دهم بیشتر سربازان ژاپنی از طبقه پائین اشراف و نوکران آنها و افرادی که هر موقع دوست داشته سلاح به دست می گرفتند، تشکیل شده بود. به هرحال شکل گیری گروه های جنگجوی متخصص که بیشترشان کمان گیران حرفه ای بودند باعث ایجاد طبقه جدیدی میان جنگجویان گردید.

در حومه شهرها گروه های جنگجو قدرت سیاسی پیدا کرده و مقامات مردمی نمی توانستند آنها را کنترل کنند. این حالت تهدیدآمیز بر زمین ها کنترل داشته و کشور را به سمت بی قانونی و فساد کشاند، به علاوه معابر بزرگ بودائی راهبه های جنگجو را برای حمایت از خود آموزش دادند و از قدرت نظامی خود برای فشار به دولت استفاده کردند.

در سال ۱۱۶۷ کیوموری تایوا Kiyomori Taiva که اولین جنگجوی عضو دادگاه عالی بود کنترل دادگاه را به دست گرفته و خاندانش دولت را تا سال ۱۱۸۵ کنترل کردند. این کنترل جنگجویان بر ژاپن تا ۷۰۰ سال ادامه پیدا کرد.

۶) دوره کاماکارا Kamakara و طغیان سامورائی:

در سال ۱۱۸۵ خانواده میناموتو Minamoto به سرکردگی یوریتومو میناموتو Yoritomo Minamoto دشمن بزرگ خود خاندان تای را Taira را شکست دادند. در سال ۱۱۹۲ دادگاه امپراتوری به یوریتومو درجه ژنرالی را اهدا و اجازه تأسیس حکومت کاماکورا را به او داد. به دور از پایتخت کیوتو او یک جامعه جنگجو با حکومت نظامی ـ اشراف ایجاد کرد. در دوره کاماکورا وفاداری، احترام، فروتنی و صرفه جوئی را رواج داد که بعداً به نشانه جنگجو (Bushido) معروف شد. گروهی از بودائیان که در این دوره قدرت گرفتند ذن ها بودند. سادگی و تأکیدشان بر نظم شخصی و تمرکز که از ویژگی های روشن فکری آنهاست مورد قبول طبقه جنگجو بود. برتری ذن در بالا بردن سطح هوشیاری هرکس برای غلبه بر ترس از مرگ به جنگجویان قدرت روحی مورد نیاز را داد که مداوم می جنگیدند.

ذن به فلسفه راهنمای جنگجویان کاماکورا تبدیل شد. علاوه بر مهارت های جنگی، از جنگجویان کاماکورا انتظار مهارت در خوشنویسی، نقاشی، شعر و موسیقی می رفت.

هنرهای رزمی دوران کاماکورا مهارت های جنگی هنرمندی بود که (Bugei) ترجیح داده می شد. مهم ترین مهارت جنگی یابوسامی (Yabusame) یا تیراندازی در حین سوار بر اسب بود.

۷) دوره ادو Edo:

پس از مرگ لرد هیدیوشی Hideyoshi ارتش لرد تودوگاوا Todugawa جنگی حساس را در سکی گاهارا Sekigahara علیه باقی مانده خاندان تویوتامی Toyotomi شروع کرد و در ۱۶۰۰ پیروز شد.

لرد تودوگاوا نشان شوگان Shogun را از امپراتور در سال ۱۶۰۳ دریافت کرد و شوگاناته Shogunate خود را در ادو Edo ایجاد کرد (توکیو کنونی) قانون و مقررات جای هرج و مرج را گرفت و حمل استفاده اسلحه شدیداً قانونمند شد. در دوران ادو (۱۸۶۷ ـ ۱۳۰۶) ژاپن خود را از بقیه دور کرد و توانست دو دهه صلح را در سایه پیشرفت سیاسی اجتماعی اقتصادی و فرهنگی داشته باشد، ضمن این که بودو Budo در اوایل دوره ادو به وجود آمد.

با وجود این که ذن فلسفه راهنمای سامورائی از اوایل دوره کاماکورا در قرن ۱۳ بود. صلح و آرامش در دوره ادو به بوجیتسو اجازه همکاری با ذن را داد. تحول از بوجیتسو به بودو در این زمان اتفاق افتاد. افرادی که نقش اساسی در این تحول داشتند، استاد فن ذن استاد بزرگ سوهوتاکان Sohotakuan استاد فن شمشیر بود، وی معتقد بود که بین ذهن یک استاد فن ذن و ذهن یک استاد شمشیر هیچ تفاوتی وجود ندارد. ذهنی که حتی لحظه ای هم متوقف نمی شود به علم و حکومت استوار معروف است.

مونی نوری Munenori هنر خود را این چنین توصیف می کند: ”هیچ شمشیری برای راز های مخصوص این مدرسه نگه داشته نشده است.“

میاموتو موساشی هم ذن را در کتاب پنج انگشتر خود تأئید کرده است: در شما به موارد متفاوت به صورتی کلی تر وسیع تر توجه می کنید، اگر باطل را به عنوان راهتان انتخاب کنید پس راه خود را باطل خواهید دید. باطل گرائی زمینه فنون ذن می باشد. ”عقل استوار“ و ”درون شمشیر بودن“ هر دو خالی بودن ذهن را مشخص می کنند. چنین طرز فکری در دوره میجی Miji به وسیله تسشو یامائوکا استاد ذن و شمشیر مدرسه اش گسترش یافت.

بوگی ئی (Bugei) شامل مهارت های جنگی متفاوت بود که هر سامورائی به آن نیاز داشت. مهارت های مورد نیاز بوکی ئی شامل شمشیر، نیزه، تیر کمان، مبارزه تن به تن، اسب سواری، تیراندازی با تفنگ و شنا و غیره که شامل ۱۸ مهارت بود می شد.

بوجیتسو Bujutsu که مهارت های اسلحه ها در جنگ مشخص می شد بیشتر سیستماتیک بوده و پیشرفت کرد. بودو Budo وسیله ای برای بهبود در تمرین های رزمی بود. در اوایل نیمه های ادو بیشتر مدارس کنجوتسو (Kenjutsu) پیشرفت شخصی با چوب های بامبو (shinai) و زره محافظ (Bogn) برای کاهش صدمه در حین تمرین پیشرفت کردند. این مدارس به وسیله مدارسی که بوجیتسو (Bujutsu) کار می کردند، مورد انتقاد قرار گرفتند که غیرعملی هستند.

در سال ۱۶۰۹ خاندان ساتسوما Satsuma در کیوشو Kyushuـ ۳۰۰۰ سرباز برای فتح اوکیناوا به آن جزیره فرستادند.

ساتسوما استقلال اوکیناوا برای برقراری تجارت خارجی با چین و کره که به وسیله دولت توکوگاوا ممنوع شده بود را، ابقا کرد.

۸) اعاده امپراتوری میجی Meiji:

امپراتور میجی اعاده امپراتوری مستقیم را در سال ۱۸۶۸ اعلام کرد. فئودالیسم برانداخته شد.

مدرن سازی ژاپن آغاز شد. اعاده میجی، فرهنگ و شیوه زندگی ژاپنی ها را تغییر داد. اولین اولویت دولت میجی تقویت دفاع ملی به شیوه ٔ قوای نظامی غربی ها بود. فرمان سربازی در سال ۱۸۷۳ همه شهروندان ژاپن به گذراندن سه سال خدمت سربازی فعال و چهار سال رزرو مجبور کرد. کلیه کلاس ها تعطیل و کلاس های سامورائی به تدریج متوقف شد.

هنرهای رزمی سنتی به هنرهای تکنیکی قدیمی و بی ارزش تبدیل شده و همگی ممنوع شدند. وقتی امپراتوری گسترش یافت پس از ۷۰۰ سال مذهب بودائی و ذن کنار گذاشته شد و مذهب شین تو مذهب ملی شد. سامورائی ها ضمن این که برتری خود را نیز از دست دادند، فلسفه راهنمائی خود را نیز از دست دادند. بعضی از سامورائی ها جزو طبقه برتر شدند در حالی که بقیه برای گذراندن زندگی به کشاورزی و ... روی آوردند. بسیاری از آنها حق تمرین هنرهای رزمی دسته جمعی را نداشتند. در هر حال ورزش های غربی مثل بیس بال، ژیمناستیک و دو میدانی معرفی شدند، هنرهای رزمی که فراموش شده بود ورزش های ملی ژاپن زنده شد. سازمان آموزش و پروزش این حرکت برای آموزش فیزیکی در سرتاسر ملت را حمایت و گسترش داد.

تسو یامائوکا و جیگیرو کانو موفق شدند دوجو خو را در سال ۱۸۸۲ افتتاح نمایند. یامائوکا به تعلیم ذن و کندو مشغول شد و کانو رشته جودو را آموزش می داد.

کانو در سال ۱۹۰۱ انجمن ورزشی ژاپن را به وجود آورد که همه ورزش ها را شامل می شد و در سال ۱۹۰۹ عضو کمیته بین المللی المپیک IOC گردید.

در سال ۱۹۰۹ شد و کانو در سال ۱۹۱۲ به نمایندگی ژاپن در پنجمین المپیک استکهلم سوئد شرکت کرد.

دولت میجی با سیاست های اقتصادی اش یک انقلاب صنعتی سریعی ایجاد کرد که طی زمان کمی ژاپن عضو کشورهای صنعتی شد.

دستور امپراتوری در سال ۱۸۸۹ منتشر شد. که می گفت امپراتور مقدس و معصوم می باشد. در هر حال امپراتور بیشتر سلطنت کرد تا فرمانروائی! در نتیجه جنگ با چین در سال ۱۹۹۵ ـ ۱۹۹۴ ژاپن جزیره تایوان را تصرف کرده و غرامت گرفته و بر بازار چین دسترسی پیدا کرد.

ژاپن در سال ۱۹۰۴ ـ ۱۹۰۵ در جنگی با روسیه شرکت کرده و پیروز شد. ژاپن حکم فرمائی برتر خود را در کره به دست آورد و منچوری جنوبی را باز پس گرفت. در سال ۱۹۱۰ کره رسماً به ژاپن پیوست.

در سال ۱۹۱۴ ژاپن به همراه متحد شانس در جنگ جهانی اول شرکت کرد. یک سری از پیروزی از جنگ های غرور ملی را افزایش داده و دولت میجی تصمیم گرفت هنرهای رزمی را برای سلامت کودکان مدارس استفاده کند.

۹) یاسوهیرو کونیشی Yasuhiro Konishi و معرفی کاراته به تمامی مردم ژاپن:

یاسوهیرو کونیشی در سال ۱۸۹۳ در جزیره شی کوکو به دنیا آمد.

او از شش سالگی جوجوتسو را فراگرفت و از ۱۳ سالگی به کندو روی آورد.

کونیشی در سال ۱۹۱۵ به توکیو رفت و در دانشگاه نخبگان کایرو نام نویسی کرد. او یک کاپیتان رشته کندو در دانشگاه بود. وی بعد از فارغ التحصیلی به عنوان استاد تعلیم دهنده رشته کندو در دانشگاه انتخاب شد. کونیشی در حین تحصیل در دانشگاه یک اتاق در دوجو جوجوتسو اجاره کرد و از طریق محافظ شخصی بودن امرار معاش کرد.

کونیشی در سال ۱۹۲۳ Ryobu Kandojo را تأسیس کرده و به آموزش کندو و جوجیتسو پرداخت در حالی که کاراته را از استاد آراکاکی فرا می گرفت.

گی چن فوناکوشی (۱۹۵۷ ـ ۱۸۷۰) برای اولین بار در سال ۱۹۱۷ به ژاپن آمد تا کاراته را به نمایش بگذارد.

بنا به دعوت مؤسس جودو، فوناکوشی در سال ۱۹۲۲ مجدداً به توکیو آمد تا بار دیگر این رشته را به نمایش بگذارد.

استاد فوناکوشی برای این نمایش لباسی سفید برای خود و همکارش که عضو کودو کان و اهل اوکیناوا بود، تهیه کرد. نمایش در حضور ۳۵۰ نفر که شامل روزنامه نگاران بود اجرا شد و به موفقیت بزرگی دست یافت.

این نمایش در آن مقطع، نقطه عطفی برای شروع کاراته مدرن امروزی می باشد. مقالات روزنامه ها در مورد این نمایش علاقه عمومی را برانگیخته و زمینه های دیگری را برای نمایش های دیگر کاراته و آموزش آن فراهم گردید. به همین دلیل فوناکوشی بازگشت خود را به اوکیناوا به تعویق انداخت و در خوابگاه دانشجویان اوکیناوائی در دانشگاه توکیو آموزش کاراته را آغاز کرد.

در سال ۱۹۲۴ وی به اتفاق یکی از شاگردان برترش به دیدار کونیشی در دانشگاه کیئو رفته و اجازه وی را برای تدریس کاراته خواستار شد.

کونیشی نه تنها به او اجازه را داد بلکه از وی دعوت کرد تا در دوجو Ryobu kan به وی کاراته یاد بدهد.

به این ترتیب باشگاه کاراته دانشگاه در پانزدهم اکتبر سال ۱۹۲۴ تأسیس شد. کونیشی علاوه بر فراگیری کاراته از سن سی فوناکوشی تعلیمات کاراته را از چوکی موبوتا Choki Motobu و کنوا مابونی Kenwa mabuni فراگرفت، در حالی که وی به شخصیت فوناکوشی و تکنیک مابونی علاقه مند بود. او بیشتر از توانائی های مبارزه مابونی که بهترین کاراته کا زمان خود شناخته می شد، شگفت زده شده بود. کونیشی ادامه تمرینات کندو خود را از هوکودو ناکایاما Hukodo Nakayama معروف به Kensei (خدای Kendo) فرا گرفت.

هم چنین کونیشی برای یادگیری آیکیدو از محضر سن سی موری هو اوچیبا استفاده کرد.

راهنمائی های سن سی موری هو به کونیشی برای گسترش یک سری از کاتاهای تای ساباکی کمک کرد. رقص پا و حرکات فیزیکی کاربردهای این کاتا برگرفته از کاراته و آیکیدو می باشد.

کونیشی با توصیه های موری هو و یاما گوچی نام شیوه کاراته خود را در سال ۱۹۳۳ Shindo jinen rya karate jutsu نام گذاری کرد.

شین دو Shindo پیشوندی برای بیشتر سبک های کن جوتسا Kenjutsa می باشد. کونیشی از این پسوند برای نشان دادن موفقیت در به ارث بردن بودو سنتی ژاپنی ها استفاده کرد.

جینن Jinen (به معنای طبیعی) بیان گر شیوه طبیعی وی نسبت به این هنر بود. کاراته Konishi Dhino Jinen شامل قسمت های مختلفی از کاتا و تکنیک های سبک های مختلف می باشد.

زیرا او تحت نظر استادان کاراته نوگرا را در زمان خود تعلیم دیده است. به هرحال از سبک هائی که بیشترین اثر را در این رشته داشته اند می توان به شوتوکان، شیتو ریو، موتو بو ریو اشاره کرد.

۱۰) تغییر کاراته در اوایل دوره شوو Showo:

در سال ۱۹۲۹ دانشگاه کیئو اولین دوجو کاراته (دست چینی) به کاراته (دست خالی) را تأسیس کردند. به هرحال تغییر بیشتر از یک تغییر آرایش بود.

(که آن جا باغی بود که Funakoshi) به تمرینات براساس نوشته های استاد ذن و سوگن می پرداخت که می گفت: ”اولین حمله ای در کاراته وجود ندارد“ پس از یادگیری ذن در این معبد، فوناکوشی به وسیله شاگردانش در کیئو تصمیم به تغییر کاراته به کارا (تهی یا باطل) نمود. تا هنر جنگجوی کاراته چینی اوکیناوائی خود به خود به بودو ژاپنی تبدیل شود.

کونیشی یکی از اولین شاگردانی بود که توانست درجه دان را از سن سی فوناکوشی دریافت کند. وی به خوبی می دانست که اگر کاراته مورد قبول انجمن بودو قرار گیرد باید قسمتی از Dai Nippon Butoku Kai باشد.

کونیشی از نفوذ سیاسی خود که یکی از اعضاء ارشد کندو بود استفاده کرد تا بوتو کان کاراته ژاپنی را قانونی دانسته و مدارک درجات رسمی را صادر کند.

علاقه عمومی به بودو افزایش یافت همراه با دیگر استادان بودو، فونی شی، موتوبو، موبانی، استوکا و کونیشی به آموزش در مدارس نظامی پرداختند.

در هر صورت در جنگ آوری امروزی بودو در وحله اول به سربازان قدرت مقابله تر از مرگ همانند آن چه که جنگجویان کوماکورا از ذن دریافت می کردند، می داد.

۱۱) جنگ:

بعد از گذشت فقط ۱۵ سال از سلطنت امپراتور تایشو Taisho، امپراتور شووا Showa (که غربی ها آن را به نام امپراتور hirojito می شناسند) به تخت سلطنت رسید که این مهم در سال ۱۹۲۶ در ۲۵ سالگی اش اتفاق افتاد. به هرحال با افزایش فعالیت جناح راست و مداخله نظامیان در سیاست، ژاپن را کم کم از دموکراسی و حکومت پارلمانی به سمت نظامی گرائی و دارای قدرت مرکزی و توسعه طبی سوق داد. به وسیله ترور و ارعاب ارتش ژاپن کنترل پارلمان را به دست گرفت. در سال ۱۹۴۲ رژیم نظامی بر Dai Nippon Butoka kai غلبه کرد و آن را به عنوان تشکیلات مالی دیکتاتوری ارتش بازسازی کرد.

به هر حال بوتوکا کای جدید (که Tokobutoku هم گفته می شد) نتوانست حمایت فدراسیون های انفرادی بودو را جلب نماید و توسعه جنگ برگزاری سمینارها و مسابقات را غیرممکن ساخت. برای فرار از تحریم های اقتصادی آمریکا و برای ایجاد تسلط نظامی در آسیا و اقیانوس آرام دولت نظامی ژاپن به (پرل هاربر) در دسامبر ۱۹۴۱ برای نابودی ناوگان دریائی آمریکا حمله کرد. جنگ با انفجار بمب اتمی در هیروشیما ”و ناکازاکی“ در سال ۱۹۴۵ پایان یافت. تسلیم بدون پیش شرط برای ژاپنی ها، جنگ جهانی دوم را پایان یافت.

۱۲) ژاپن پس از جنگ و Bodo:

اشغال متحد ژاپن به وسیله ”ژنرال واگلاس مکارتر“ باعث یک سری از تغییرات شامل خلع سلاح ارتش، یک دستور ملی جدید بازسازی اراضی، برکناری حکومت اشراف و دیگر تغییرات شد. دای نیپون بوتوکا (Dai Nippon Butoku) فسخ شد و فعالیت کلیه هنرهای رزمی به جز کشتی سومو موقتاً ممنوع شد، Ryobu Kan onashi از جنگی جان سالم به در بردند که بیشتر ژاپن را خراب کرد و تعداد زیادی از هنرمندان رزمی را کشت و هرج و مرجی بعد از جنگ جای خود را به سرعت به رشد اقتصادی داد.

کونیشی برای زنده کردن کندو و کاراته بسیار تلاش کرد. وقتی که در سال ۱۹۵۶ یانازاکی Yanazaki در سن ۱۶ سالگی به ریوبوکان پیوست نزدیک به ۵۰ هنرجو تحت نظر کونیشی به تمرین کندو و کاراته پرداختند.

یامازاکی که در حین تحصیل در دانشگاه به یادگیری سبک شوتوکان می پرداخت، در سال ۱۹۶۹ ژاپن را به مقصد آمریکا ترک کرد تا این هنر رزمی را در آن جا توسعه دهد.

کونیشی بر تمرینات بودو برای ساخت شخصیت و بر ایجاد هارمونی بین بدن و تکنیک، سخت پافشاری می کرد. در حالی که زمینه های بوجیتسو وجود داشت. ضمن این که استاد تاکوان در قرن ۱۳ مشخص کرده بود که کندو و ذن یکی است و مانند یکدیگرند.

این فلسفه را در کاراته اجرا کرد: کاراته و کندو مبارزه با دست خالی است. همان طور که استاد ناکا یاما قبلاً در کندو گفته بود. استاد کونیشی شعر زیر را که بیان گر نظم کاراته اش است نوشته است:

کاراته/ برای زدن کسی نیست/ برای شکست نیست/ برای دوری از دردسر است.

سن سی کونیشی یکی از بزرگ ترین استادان بودو در تاریخ است. او هم چنین یک تاجر، آموزگار و فعال سیاسی موفق بود. وی به صورت خستگی ناپذیر برای آوردن احترام به کاراته تلاش کرد و سرانجام در سال ۱۹۸۲ فوت کرد.

پسر وی به نام تاکه هیرو موفق شد کاتای یاروبوکان Yarobukan را به خوبی اجرا نماید. ایشان در حال حاضر مدیر شیند جینن ریو Shind jinen ryu به عنوان کونیشی دوم شهرت دارد و با کمک کامازاکی مدیر سازمان بین المللی کاراته ژاپن می باشد. در آوریل ۱۹۸۷ فرمان بودو به وسیله کمیته ای شامل نمایندگی از تمامی اصول برتر بودو منتشر شد. این فرمان چنین توصیف می کند: ترویج شخصیت به وجود توانائی قضاوت های ارزشمند، تغذیه یک فرد متعهد و توانا را تمرینات فیزیکی و ذهنی برای استفاده از تکنیک های رزمی می باشد.

▪ ”ملاحظات پایانی“

تاریخچه کاراته اوکیناوا به سال های قبل برمی گردد. در حالی که موفقیت های تکنیکی کاراته به وضوح در چین بوده است.

تائوئیسم و ذن از چین وارد ژاپن شده است لکن ایده بودو مخصوص ژاپن است و تأکید آن در هنرهای چینی متفاوت است...

شرکت کاراته در المپیک بیشتر به نفع کاراته دو می باشد و می تواند برای بعضی از دوجوهای جوجیتسو و سایر سبک های کاراته خوشایند نباشد. چراکه ممکن است با المپیکی شدن این رشته آنها شاگردان خود را از دست بدهند و آن شاگردان جذب این رشته المپیکی شوند.

کاراته دو در مدارس راهنمائی و دبیرستان آموزش داده می شوند. به هرحال من فکر می کنم این همان است که کانو، فوناکوشی و کونیشی دنبال آن بودند.

این دیدگاه ها ارزش آموزشی در کاراته را قبلاً مشخص کرده اند. یک دلیل خوب وجود دارد که دکتر کانو بنیان گذار جودو، فعالانه ورزش ژاپن را گسترش داد. از IOC حمایت کرده و ژاپن را به شرکت در المپیک تشویق نمود. او مشتاق بود که جودو را به عنوان یک رشته در المپیک ببیند. متأسفانه دکتر کانو در راه برگشت از یکی از جلسات IOC در اروپا فوت کرد ولی جودو در سال ۱۹۶۰ در المپیک شرکت داده شد. دکتر کانو احترام خاصی برای سن سی فوناکوشی قائل بود.

اثری از: آکیمیرو اومی