دفاع از خود در برابر یک آیکیدوکار

دفاع از خود در برابر یک آیکیدوکار

ین وقایع نگاری قصدش آن است که به شما توضیح دهد چرا و چگونه باید با یک آیکیدوکا پیشرفته یا یک متخصص دررفتگی ها مواجه شوید. بودوکاهائی که هدفشان بیشتر معنوی است تا ”جنگی“ مانند آیکیدوکاها، معمولاً فراموش می کنند که بنیان گذاران بودوهای بدون مسابقه، همگی مبارزانی بزرگ و اغلب بسیار خشن بودند. با پشت سر گذاشتن ”مرحله بدون بازگشت“ و با در معرض خطر قرار دادن زندگی خود در طی دوئل های ”نهائی“ آنها می توانستند این اجازه را به خود بدهند که فقط به ”مسیر“ صوفی منشانه رشته خود متوسل شوند، در عین حالی که در هر لحظه ای که لازم بود می توانستند از قابلیت جنگی خود هم استفاده کنند.

● مرحله بدون بازگشت

این توانائی (استفاده از قابلیت جنگی خود) متأسفانه برای رزمی کاران جوانی که وارد این ”مسیر“ شده اند کاربرد ندارد. وانگهی، انجام دادن یک رشته رزمی فقط با داشتن شناخت ظاهری از آن و آگاه نبودن از بخش های پنهان آن رشته، عملاً یک ت نصفه و نیمه است.

مورد استاد موریهی اوشیبا (۱۹۶۳ ـ ۱۸۸۳) مثال خوبی است. در سن بازنشستگی در ۶۶ سالگی بود که پس از ۴۴ سال پرداختن به بوجوتسو ژاپنی تا بالاترین سطح استادی، این دای ـ شیهان غیرمعمول، سبکی از داتیو ـ ریو ـ آیکی ـ جوتسو به وجود آورد و آن را ”آیکیدو“ نامید. در این مسیر او با شناختی که از ”دو“ داشت، از آموزش های راهب صوفی، دگوشی وابیسابورو بهره برد ـ او از طریق ”مسیر هماهنگی جهانی و انرژی کیهانی“ صلح جهانی را می ستود ـ استاد اوشیبا ابتدا محافظ شخصی دگوشی بود و بعد در سال ۱۹۱۹ یکی از مریدان پروپا قرص او شد. پس از آن که یک مرید بسیار ”سرسخت“ (یانگ) اساتید بزرگ بوجوتسو در پایان قرن ۱۹ و ابتدای قرن بیستم بود، به ”نرمی و ملایمت“ (یین) روی آورد. بعد از مطالعه و بررسی کیتو ـ ریو ـ جوجوتسو (همراه توزاوا توکوزابورو) و سپس گوتو ـ ریو ـ کنجوتسو (همراه ناکا ماساکاتسو) سطح رزمی او آن قدر بالا رفت که در سال ۱۹۰۸ در حالی که فقط ۲۵ سال داشت اجازه تدریس در سه مکتب اصلی جوجیتسو و کنجوتسو ژاپن را کسب کرد: کیتو ـ ریو، یاگیو ـ شینکاگه، روی و تنشین ـ شینیو ـ ریو.

● اوشیبا ”ملزم“ به ترک استاد تاکدا شد

او ضمن ادامه دادن به تحقیقات رزمی خود، در سن ۳۲ سالگی یکی از شاگردان برجسته تاکدا سوکاکو (۱۹۴۳ ـ ۱۸۵۸) دای، شیهان دایتو ـ ریو ـ آکیجوتسو شد. اما رفتار متعصبانه و آمرانه مورهی اوشیبا (حتی مریدان فرقه اوموتو ـ کیو دگوشی آن را شرح داده اند) باعث شد که او در سال ۱۹۲۲ ”ملزم“ ترک استاد تاکدا شود. مع ذلک استاد تاکدا، اجازه تدریس را به او واگذار کرد و به وی اجازه داد تا از نام ”آیکی ـ جوتسو ـ داتیو ـ ریو“ استفاده کند. (سال ۱۹۴۱ بوتوکوکای می بایست مکتب خود را با نام ”یوشیبا ـ ریو ـ آیکی ـ بودو“ رسمی نماید.)

استاد اوشیبا در حدود ۵۰ سالگی به دلیل کارآئی فوق العاده خود، حتی مقابل بسیاری از حریفان، چنان شهرتی به دست آورده بود که توجه استاد جیگوروکانو (پایه گذار جودو) را به خود جلب کرد. استاد جیگورو به ملاقات استاد اوشیبا رفت (او از این که شأن خود را پائین بیاورد و به کودوکان روی آورد، اجتناب ورزید)

▪ جیگورو کانو شاگردانی را نزد اوشیبا می فرستد

پس از این ملاقات استاد کانو در سال ۱۹۳۳ چندین شاگرد را که در جودو رتبه بالائی داشتند نزد او فرستاد. شودا گوزو، تومیکی کنجی، ناگاکا هیدکاتسو، موراشیگهه آرتیوشی، هاجیمه ایواتا، و موشیزوکی منیور که نخستین کسی بود که در سال ۱۹۵۱ در فرانسه، در دوجو استاد میکونوسوکه کاوائیشی (کارشناس بوتوکوکای در کیوتو که سال ۱۹۳۵ وارد فرانسه شد) آیکی ـ جوتسو را تعلیم داد.

از آن جائی که من خودم جودو را در این دوجو (بلوار بلانکی، در پاریس)، کار می کردم و جزو بیست پیشکسوت آیکی ـ جوتسو در فرانسه بودم، می توانم برای شما در آیکی ـ جوتسوئی که استاد موشیزوکی مینورو آموزش می داد، صحبت کنم.

این همان آیکی ـ جوتسوئی است که استاد اوشیبا تا ابتدای جنگ دوم جهانی به شاگردانش تعلیم می داد.

● آیکیدو، قسمت ”نرم و ملایم“ آیکی جوتسو

به همین دلیل من می توانم به آیکیدوهای کنونی ثابت نمایم که آیکیدوئی که آنها کار می کنند؛ چیزی جز قسمت ”نرم و ملایم“ آیکی ـ جوتسو نیست. علاوه بر آن روش هائی را به آنها ارائه می دهم تا کمبودها و نقایص خود را کشف کنند. زیرا من اعتقاد دارم انتقاد کردن بدون ارائه راه حل، بی فایده است. ”نارسائی های“ آیکیدو به شما اجازه خواهند داد تا به راحتی با تکنیک های آیکیدوکاها مقابله کنید. نکته دیگری هم وجود دارد که من می خواهم خاطرنشان کنم. هنگامی که در سال ۱۹۴۲استادی موریهی اوشیبا یک معبد با دوجو (آیکی ـ جینجا) برای انجام آیکیدو ساخت، همه شاگردان او در آیکی ـ جوتسو و رشته های مبارزه ای دیگر مانند کن ـ جوتسو (شمشیر)، بو ـ جوتسو، جودو و کاراته پیشرفته بودند. تاداشی آبه که برای ارتقاء دادن آیکی در فرانسه جانشین مینورو موشیزوکی شد، صاحب دان دو در کاراته و فردی الکلی بود. هنگامی که او ”حالش خراب می شد“ دوست داشت با مشت برهنه خود اتاق اتومبیل ها را خراب کند.

● آیکی ـ جوتسو ”قدیمی“

بدین ترتیب تمام مربیان آیکیدو در فرانسه (نسل اول) با جودو و کاراته هم آشنائی داشتند. اغلب آنها در هر دو رشته صاحب کمربند مشکی بودند.

همان طور که گفتم، هنگامی که استاد مینورو موشیزوکی در سال های ۵۲ ـ ۱۹۵۱ ما را با آیکی ـ جوتسو آشنا کرد، آموزش های او مبتنی بر آیکی ـ جوتسو ”قدیمی“ بود، همان چیزی که او از استاد اوشیبا در سال های ۲۵ ـ ۱۹۳۳، ۱۰ سال قبل از خلق ”آیکیدو“ خودش فراگرفته بود.

این آیکی ـ جوتسو شامل ”ضدحمله هائی“ بود که هنگامی به کار گرفته می شدند که تکنیک های آیکی (تقریباً همان تکنیک های آیکیدو کنونی) خیلی آهسته، خیلی نرم، ناصحیح یا به قدر ناکافی ”قفل شده“ بودند. این کار رزمی با کاراته ای که من می خواستم در اروپا ارتقاء دهم (با کمک استاد موشیزوکی) تناسب داشت.

● ”ضد ـ آیکی“ها، تکنیک های عالی

هنگامی که تاداشی ”ضد ـ آیکی“ها را کنار گذاشت، من هم دیگر به دوجو او نرفتم ـ در حالی که دان سوم آیکی را داشتم و دیپلمه Etat بودم ـ آیکی جوتسو را در دوجوی خودم تدریس می کردم و این امر موجب آشنائی من با استاد ژاپنی دوگانه شد. او سه سال هاکو ـ ریو را در دوجوی من تدریس کرد و پیشکسوت این رشته در اروپا بود. هنگامی که تتسوجی موراکامی (۱۹۸۷ ـ ۱۹۲۷) دان ۳ کاراته شوتوکان و آیکی جوتسو، برای یک سال به دوجوی من آمد (توسط استاد مینورو موشیزوکی، با وساطت جیم آلشیک، شاگرد دائمی در یوسیکان شیزوکا فرستاده شد)، من ـ به طور احمقانه ای ـ خواستم به او بفهمانم که در دوجوی ”من“ او سنسی نیست. بنابراین از او دعوت کردم که یک ”جیو ـ کومیته“ کاراته را اجرا کند... این مسئله خیلی زود به یک ”دوئل بدون قانون“ تبدیل شد و من دفاع های خود را مقابل کاراته به کار گرفتم چیزی که به شدت برای او ناخوشایند بود.

● ”بازوی خم نشدنی“

برگردیم به ”ضدآیکی “ها

اگر تکنیک یک آیکیدوکار ناقص باشد به راحتی می توانیم مانع از دررفتگی مچ یا بازو توسط او شویم. با نوشته نمی توانم دقیقاً به شما بگویم که چگونه می توان مانع از این کار شد. هنر رزمی فقط از طریق تن به تن می تواند انتقال یابد. با این حال من می توانم مسیرهای تحقیق را به شما نشان دهم.

تکنیکی که برای مقابله کردن با یک دررفتگی آیکی کوتاه یا بلند وجود دارد، مبتنی است بر سفت و کشیده کردن بازو، به روشی که ”بازوی خم نشدنی“ نامیده می شود (کویشی توهی، دان ۱۰ آیکیدو از این روش زیاد استفاده می کرد اما هرگز نحوه اجرای آن را توضیح نداد) سپس بازوی سفت و کشیده شده را به طرف پائین و به سمت بیرون یا داخل هول می دهید در حالی که مچ خود را با تمام قدرت می پیچانید (یا این که بازوی خود را بلند می کنید و آن را به سمت بالا هول می دهید و باز هم مچ خود را با تمام قدرت می پیچانید). رهاسازی به طور اتوماتیک صورت می گیرد و شما هم می توانید به نوبه خود موجب دررفتگی عضوی از بدن حریف یا واژگون شدن او شوید. این سطح دوم است. اگر او یک رهاسازی انجام دهد و بر شما تسلط یابد، در سطح سوم قرار دارید.

اکنون با دانستن این که در مقابل هر دفاع آیکی یک دفاع آیکی دیگر وجود دارد، به ناچار آنها را فرا خواهید گرفت.

● یک زندگی رزمی جدید شروع می شود

این تحقیق جذاب است. نکته مهم آن بود که بدانیم آنها وجود دارند. همراه با دوستانتان در موارد ذکر شده تحقیق کنید (اما به طور پنهانی، تا به سنسی بی احترامی نشود) موارد دیگر از این قبیل هم وجود دارند؛ برخی از آنها شبیه پشتک های عقب یا جلو هستند.

فایده این کار آن است که تکنیک های آیکیدو یا آیکی جوتسو شما بدون هیچ ضعفی اجرا می شوند، یعنی بدون آن که فرصتی برای ”ضدآیکی “ به حریف بدهید.

چیزی که به هیچ وجه مانع از جستجوی SPHER نمی شود، یک زندگی رزمی دوم شروع می شود...“

	نویسنده: هانری پله