کاجوکنبو

یک رشته رزمی ترکیبی است که از مبانی کاراته، کنپوی آمریکایی، جودو، جوجیتسو و بوکس استفاده می کند. این رشته در انتهای دهه 1940 و ابتدای دهه 1950 در "هاوایی" شکل گرفت و بعنوان روش مبارزاتی بر اساس مبارزه خیابانی پایه ریزی گردید.

این رشته توسط یک گروه مبارز 5 نفره شکل گرفت که خود را "انجمن کمربند مشکی" می نامیدند. آنها زمینه های مهارتی خود را با یکدیگر ترکیب نمودند تا یک سبک متحول و سازگار با انواع مبارزات ایجاد کنند و نام "کاجوکنبو" نیز از ترکیب اسامی رشته های رزمی این افراد پدید آمد که بصورت جدول ذیل خلاصه شده است:

KAJUKENBO

KA

JU

KEN

BO

رشته

کاراته

جودو

جوجیتسو

کنپو

بوکس چینی

نام فرد ترکیب کننده رشته خود با دیگران

پیتر یانگ

فرانک اردونز

جو هولک

آدریانو امپرادو

کلارنس چانگ

پیش از همه آنها "آدریانو امپرادو" بود که با تاسیس یک باشگاه سبک آزاد به تدریس رشته "کاجو کنبو" پرداخت. چون این رشته بر باز سازی موقعیتهای واقعی استوار است در ابتدا هنر آموزان دچار آسیبهای متعدد بدنی می گردیدند ولی با پیشرفت این رشته، به تدریج اصول علمی و ایمن تر شکل گرفت و باشگاههای متعددی در "هاوایی" بر پا شد. این رشته توسط "جان لئونینگ" به آمریکا آورده و تدریس گردید و سپس به دیگر نقاط جهان راه یافت.

همانند رشته های دیگر به تدریج شاخه هایی از این رشته پدیدار شد که معروفترین آنها:

استایل سخت سنتی کاجوکنبو، توم پای کاجوکنبو، وون هاپ کوئن دو کاجوکنبو و استایل گایلورد می باشند. البته شاخه های غیر معتبری مانند: "کنکابو" نیز در این میان خودنمایی کردند.

تکنیکهای مورد استفاده در این رشته یا بصورت جداگانه برگرفته از یکی از رشته های پایه بوده و یا با ترکیبی از چند تکنیک، به صورت تکنیکی جدید شکل گرفته اند. تکنیکهای پایه در این رشته به قرار ذیل دسته بندی می گردد:

الف: ضربات پا (لگد):

"کاچوکنبو" لگد زدن در مبارزه را بعنوان راهی برای دور نگاه داشتن حریف در حین مبارزه و جلوگیری از حمله های او بکار می برد و در واقع لگد زدن در این رشته بعنوان مقدمه و پیش درآمد تکنیکهای بعدی در حین مبارزه است. انواع مختلفی از لگدها برای استفاده بر بخشهای مختلف بدن حریف طراحی شده است.

1- لگد مستقیم فشاری(push kick): بعنوان تاکتیک دفاعی استفاده شده و در هنگام جلو آمدن حریف به نواحی: زانو، بیضه ها و ساق پای حریف زده می شود.

2- لگد تخریب کننده(snap kick): با نیروی بیشتر به ساق و زانوی حریف وارد می گردد.

3- لگد کوبشی(stomp kick): شبیه به لگدی است که برای بستن درب استفاده می شود. این نوع لگد برای ضربه زدن به ناحیه شکم حریف کاربرد دارد.

4- لگد دقیق هدف دار: در مراحل پیشرفته تر برای ضربه به نقاط دقیق بدن به ویژه نواحی کشاله ران و کبد، آموخته می شود.

ب: گلاویز شدن(grappling):

تکنیکهای گلاویز شدن برای از بین بردن تعادل حریف استفاده می شود و فرصت بکار بردن تکنیکهای دیگر را جهت غلبه بر حریف در اختیار می گذارد.

1- سرشاخ شدن(clinching): شامل کشیدن و هل دادن حریف برای تخریب اوست.

2- سرنگون نمودن(take down): توسط خالی کردن زیر پاهای حریف برای زمین زدن او جهت اجرای فنون مبارزه بر روی زمین بکار برده می شود.

3- فنون قفل مفصلی(submission): برای مهار حریف تا تسلیم شدن او استفاده می گردد.

ج: مشت زدن(punching):

مشت زدن از تکنیکهای پایه ای است که در کاجو کنبو مورد استفاده قرار می گیرد. اجرای انواع مختلف ضربات مشت به کم کردن فاصله و نزدیک شدن به حریف نیاز دارد. ضربات معمولا به نواحی سر و صورت وارد می شود.

ضربات "مشت مستقیم" با قدرت بیشتر در زمان حرکت به سمت جلو و عقب در مقابل حریف اجرا می گردد. همچنین ضربات "هوک" نیز زمانی که به درستی اجرا شده و دقیقا بکار برده شوند باعث برتری در مبارزه خواهند شد البته به شرطی که فاصله مطلوب در مبارزه رعایت گردد. ضربات مشت در کاجوکنبو معمولاً در ترکیب با دیگر تکنیکها کاربرد دارد.

د: فیکس کردن و به تله انداختن(trapping & fixing):

این تکنیکها برای نگه داشتن حریف در نزدیک خود و اجازه ندادن به او برای جدا شدن و فرار استفاده می شود. اجرای این تکنیکها باعث می گردد تا حریف از وارد کردن ضربه عاجز گردد. در این زمان است که یک مبارز رشته کاجوکنبو می تواند برای جابجایی حریف به موقعیتی که برای ضربه وارد کردن به او مناسب است، بهترین روش را - در زمان کافی حاصل شده - انتخاب کند.

ترجمه و تحقیق: علیرضا کمالی