از سرقت هنرهای رزمی تا "یو سِی کان بودو"

به نظر می رسد که جاسوسی در هنرهای رزمی از سابقه ای کهن برخوردار است. البته در زمانهای گذشته بدلیل وجود محیط اجتماعی کوچکتر و روابط اجتماعی محدودتر (به ویژه سنتهای رفتاری و ارتباطات اخلاقی میان استاد و شاگرد) این نوع جاسوسی بسیار کمتر بوده است. اما با گسترده شدن جوامع و تلاش انسانهای قرون اخیر بویژه قرن بیستم برای کسب سرمایه و شهرت (ناشی از القاء تفکر سرمایه داری در این قرن) جاسوسی و سرقت هنری و علمی به سرعت گسترش یافت.

از مشهورترین جاسوسیها و سرقتهای صورت گرفته در هنرهای رزمی می توان به جاسوسی و سرقت تکنیکهای رزمی از اساتید جوجیتسو توسط بروسلی و با کمک یکی از دوستان او، اشاره کرد (در سریال افسانه بروسلی، با وجود سانسور بسیاری از واقعیات زندگی واقعی بروسلی، حداقل به صورت روشن به این مورد اشاره گردیده است). البته برخی افراد ممکن است از روی نا آگاهی و یا غرض ورزی ادعا نمایند که "جاسوسی و سرقت هنری" و " تلفیق هنرهای رزمی" به یک معنا است در حالیکه باید متذکر شد که این دو مقوله به دو دلیل ذیل کاملاً از هم متمایزند:

الف): در تلفیق هنرهای رزمی فرد باید شخصاً و به عنوان یک هنرجو و شاگرد در محضر اساتید رشته دیگر حضور یافته و کسب دانش نماید. در حالیکه در جاسوسی و سرقت هنری، فرد مزبور، شخص دیگری را برای انتقال روشها و فنون رشته دیگر و با سوء استفاده از اطمینان میان استاد و شاگرد، به محضر اساتید دیگر اعزام می کند که این روش نشان دهنده وجود حس غرور و برتری در فرد مورد نظر می باشد که نمی تواند خود را در مقام شاگرد قرار دهد.

ب): در تلفیق هنرهای رزمی فرد در زمان ارائه و یا بکارگیری تکنیکهای رشته های دیگر، از منشاء آنها به صراحت نام برده و آن تکنیکها و یا روشها را به نام خود ارائه نمی نماید (چنانکه در هنرهای رزمی فیلیپینی از فنون رشته های دیگر را با نامهای مشخص کننده منشاء آنها همچون: سریهای یونانی، سریهای مصری و سریهای سیلات می نامند) در حالیکه در جاسوسی و سرقت هنری، تکنیکهای رشته های دیگر با نامهای جدید و مختص به خود آن فرد معرفی می گردد.

یکی دیگر از مشهورترین جاسوسیها و سرقتها در هنرهای رزمی توسط بنیانگذار رشته جودو (جیگورو کانو) از طریق یکی از شاگردان او صورت گرفته است که این موضوع تا زمان جدایی مینورو موچیزوکی از کودوکان جودو، آشکار نگردیده بود. این شخص نیز سر انجام رشته جدیدی بنام " یو سی کان بودو" را ابداع نمود. لذا در اینجا به تشریح تاریخچه این رشته نیز می پردازیم.

البته باید متذکر شد که رشته اخیر با تلاشهای فراوان و انجام دوره های هنر آموزی طولانی نزد اساتید مختلف حاصل شده است که تلاشهای مینورو موچیزوکی (بنیانگذار آن) را قابل تقدیر ساخته و حساب او را از حساب استادش (جیگورو کانو) جدا می سازد. در واقع داستان یوسی کان بودو، داستان فردی است که از یک عامل جاسوسی به یک استاد هنرهای تلفیقی تغییر ماهیت داد.

" یو سی کان بودو " در دسته هنرهای رزمی "سوگو بودو" به معنای هنرهای نظامی ادراکی، قرار می گیرد. اما در حال حاضر این وازه برای دسته بندی هنرهایی بکار برده می شود که با دیگر هنرهای رزمی آمیخته شده باشد. احتمالاً این رشته رزمی با هنر آیکیدو مرتبط است همچنانکه ارتباط غیر قابل انکاری با رشته های کاراته، جودو و یک هنر بسیار قدیمی رزمی بر پایه سلاح در ژاپن بنام " تنشین شودن کاتوری شینتو ریو" دارد.

واژه یو سی کان از بخشهای زیر تشکیل یافته است:

1- "یو" به معنی آموختن

2- "سِی" به معنی حقیقت

3- "کان" به معنای مکان و محل

در نتیجه نام این رشته به معنای "محلی برای آموختن حقیقت" یا "محلی برای تمرین حقیقت" است و نامیدن آن با این عبارت برای انتقال این مفهوم بکار می رود که هنر آموزان "یو سِی کان" در مراحل تمرین در این رشته با استفاده از هنرهای رزمی حقیقت درون خود را کشف خواهند کرد.

این هنر رزمی در سال 1931 توسط "مینورو موچیزوکی" که از شاگردان برتر بنیانگذار رشته جودو (جیگورو کانو) و همچنین از شاگردان بنیانگذار رشته آیکیدو (موریهه اوشیبا) بود، بوجود آمد. او همچنین یکی از افراد آموزش دیده در هنر رزمی سنتی ژاپن یعنی "کاتوری شینتو ریو" نیز بوده است.

تکنیکهای مورد استفاده در"یو سِی کان" از ترکیبی از تکنیکهای هنرهای: جودو، جوجیتسوی ژاپنی، آیکیدو، کوبودو و کاراته تشکیل شده است که آنها را می توان در دسته های مشخصی قرار داد:

1- پرتابها: پرتاب بوسیله پا، پرتاب بوسیله باسن

2- فنون خاک

3- ضربات مشت، لگد و فنون دفاعی

4- قفل مفاصل و تکنیکهای خفه کردن

5- تکنیکهای استفاده از سلاحهایی همچون: شمشیر، چوب و چاقو

6- تکنیکهای بدل

این تکنیکها به تنهایی و یا در قالب کاتا به هنر جویان آموزش داده می شود. اگر چه فلسفه این هنر رزمی از هنر رزمی آیکیدو مشتق شده است اما نحوه تمرین هنرجویان در یو سی کان توسط "موچی زوکی" بیشتر از سیستم آموزشی "جیگورو کانو" تبعیت می نمود.

در واقع ورود او توسط کانوجیگورو به کلاسهای " اوشیبا" بدلیل ماموریتی بود که "جیگورو کانو" به او داده بود تا تکنیکهای آیکیدو را از " اوشیبا" فرا گیرد و برای آموزش آنها به "کودوکان جودوی کانو" انتقال دهد. (جاسوسی و سرقت در هنرهای رزمی)

تکنیکهای مبارزه در خاک که "موچی زوکی" از رشته های " کیتو ریو" و " تنجین شینتو ریو" آموخته بود با تکنیکهای مبارزه در خاک دیگر رشته ها متفاوت بود. در این مسیر فرا گیری روشهای مبارزاتی " کیوزو می فونه" در رشته جودو و همچنین "سانجیرو اوشیما" در رشته جوجیتسوی ژاپنی را هرگز نمی توان در ارتقاء "موچی زوکی" نادیده گرفت. یکی از مشخصه های "یوسِی کان بودو" را می توان در استفاده از تکنیکهای "سوتمی وازا" دانست که توسط این دو نفر به"موچی زوکی" آموخته شده بود.

تکنیکها:

در رشته "یو سِی کان" هنر آموزان تمرینات متقابل بسیاری را انجام می دهند تا به مهارت در اجرای فنون دست یابند. این تمرینات را بصورت ذیل می توان دسته بندی نمود:

1- فرمهای اولیه ضربه زدن

2- جابجایی و رقص پا

3- فرمهای مختلف قفل مفصل و پرتاب

4- تکنیکهای بدل قفل مفصل

5- مبارزه با دو شمشیر

6- سوتمی وازا

7- خلع سلاح کردن حریف مسلح به شمشیر

8- خلع سلاح حریف مسلح به چوب

9- مقابله با چتد حریف

"مینورو موچیزوکی" در سال 2003 در فرانسه وفات یافت و ریاست این رشته را قبل از مرگ خویش به پسر خود "هیرو موچی زوکی" انتقال داد. پسر او استایل جدیدی از یو سِی کان را در سال 1970 ایجاد کرد و در واقع "بودوی سنتی" را با " بودوی مدرن" ادغام نمود. او در استایل خود از حرکات شوک دهنده و انفجاری بهره گرفت. بعنوان مثال در زمان وارد کردن ضربات مشت از حرکات چرخشی باسن نیز بهره می برد تا شوک مورد نیاز ضربه را تامین نماید.

"مینورو موچیزوکی" جمله ای بسیار زیبا از خود به یادگار گذارده که می تواند برای تمامی اساتید رزمی در تمام نقاط جهان روشنی بخش باشد. او می گوید: " از آموزش دادن چیزی که به درستی نمی دانی پرهیز کن" .

قبلاً در "یو سِی کان بودو" از کمربندهای رنگی برای مشخص نمودن رده هنر جویان استفاده می گردید. ولی اکنون تمامی هنر جویان یونیفرم آبی رنگی بنام " کیکو گی" می پوشند و کمربند آبی و سفید می بندند و از هیچگونه مشخصه ای برای تعیین رده استفاده نمی کنند. بصورت کلی دو نوع رده بندی در این هنر رزمی وجود دارد که به آنها "مودانشا" و "یودانشا" می گویند.