دفاع از خود یا خشونت؟

شاید آن جا که ورزش از فلسفه اصلی خود تهی می شود، موضوع خشونت ورزی و جنگ طلبی نمایان می شود و باقی می ماند. جای تاسف است که تنها از همین جنبه هنرهای رزمی در بازی های رایانه ای بهره می جویند و یا در کلاس های آموزشی این ورزش ها که به دلایل تجاری گشوده شده اند، تنها تکنیک های این هنر را آموزش می دهند بی آنکه از نوع استفاده از این تکنیک ها و فلسفه وجود آن سخنی گویند.

این گونه است که باری سنگین بر دوش خانواده ها نهاده می شود. خانواده هایی که کودکان خود را راهی کلاس هنرهای های رزمی می کنند ، به طور مستمر می بایست به فرزندان خود متذکر شوند که در مدرسه و جامعه از تکنیک های فرا گرفته شان استفاده نکنند.

مشکلاتی مانند ترافیک در شهرهای بزرگ ، جمعیت جوان کشور که بخشی از آنان بی کار هستند، تاثیر پذیری از ماهواره و فیلم های خشن و..... فضا را برای استفاده از قدرت بدنی و آموخته های این جوانان افزایش می دهد. مشکل اینجاست که موضوع در این موارد به یک جدال کوچک ختم نمی شود و اگر آموخته ها ، روی فردی معمولی با بدنی معمولی پیاده شود احتمال آسیب های شدید و حتی قتل غیرعمد وجود دارد. خانواده ها با نگاه های متفاوت پا به دنیای هنرهای رزمی می گذارند. مادری می گوید: پسرم هفت ساله ، بسیار آرام و خجالتی است. او را کلاس کاراته ثبت نام کردم تا خیالم راحت باشد که در مدرسه می تواند از حق خود دفاع کند.

مادر دیگری توضیح می دهد: دخترم خیلی پرتحرک و پرجنب و جوش است. او را کلاس ورزش های رزمی ثبت نام کردم تا انرژی او در کلاس مصرف شود و در خانه کمی آرام باشد.

پدری که پسر ۲۴ ساله اش مدت ۳ سال است به دلیل شراکت در قتل در زندان به سر می برد می گفت: اشتباهم این بود که اجازه دادم پسرم در نوجوانی در کلاس های ورزش های رزمی شرکت کند. از آن زمان روحیه جنگجویی در او بیشتر شد. وقتی از او نام مربی پسرش را می پرسم می گوید که مربی اش را نمی شناسم. هرگز دقت نکردم چه کسی پسرم را آموزش می دهد. اما آیا به راستی ورزش رزمی ، موجب ترویج خشونت می شود؟ و فلسفه و هدف ورزش رزمی چیست؟ سوالاتی هستند که در این مجال اندک به آنها پرداخته شده است.

هدف هنرهای رزمی به گفته استادان این فن ، افزایش سلامتی ، دفاع از خود و هماهنگی و تعادل بین بدن و فکر است.

مربیان رشته های هنرهای رزمی معتقدند خانواده ها اغلب بدون آگاهی و اطلاعات کافی ، کودک را در کلاس آموزشی ثبت نام می کنند و در مورد رشته های مختلف این ورزش، شناخت درستی وجود ندارد. خانواده ها وظیفه دارند پیش از ثبت نام کودکان، رشته ورزشی را بشناسند، مربی را ببینند و مسابقات آن رشته را با چشم ببینند و از میزان خشونت آمیز بودن آن مطلع شوند. هنر رزمی مانند ابزاری است که باید به هنرجو هدف ، زمان و مکان استفاده از آن را آموخت.

دقت کنید

در خیابان منیریه تهران در فروشگاهی که انواع لباس ها و لوازم مخصوص ورزش های رزمی را می فروشد او را می یابم. سید حسین محمودی ۲۴ سال است که جودو کار می کند. مدت ۱۰ سال است که مربی جودو است و در سطح استان تهران نیز چند بار به مقام اول رسیده است.

محمودی به خانواده ها پیشنهاد می کند ، زمانی که تصمیم می گیرند فرزند خود را وارد دنیای رزمی کنند ، اول هدف خود را مشخص کنند، علاقه فرزندشان را در نظر بگیرند و در مورد استعداد و فیزیک بدنی فرزندشان با متخصص ورزشی مشورت کنند.

او توضیح می دهد که برای هر ورزشی ، فیزیک بدنی و روحیه خاصی مناسب است. مثلاً برای ورزش جودو آدم های زیرک تر و آرام تر مناسب تر هستند.

در مورد اینکه آیا هر مربی، قدرت ارزیابی را دارد، می گوید: متاسفانه چون ورزش نوعی تجارت شده و مربی سعی می کند شاگرد خود را به دلایل مادی حفظ کند، همه مربیان قابل اعتماد نیستند.

از او در مورد ارتباط خشونت و هنرهای رزمی می پرسم. می گوید: رشته در هنرهای رزمی بسیار اهمیت دارد. بعضی از ورزش های رزمی به خاطر فرم و حرکات آن، باعث افزایش خشونت می شود. اما جودو نسبت به سایر رشته ها حس جنگجویی را کمتر تقویت می کند. در جودو ، مانند کشتی درگیری از نزدیک است. در کشتی نیرو اهمیت خاصی دارد اما در جودو هوشمندی لازم است. در جودو لوازم ایمنی کمتری استفاده می شود ، یعنی فرد کمتر در معرض آسیب است.

از طرفی در مسابقات، ورزشکار حق انجام حرکاتی که موجب آسیب رسیدن به خود می شود را ندارد. به طوری که اگر ورزشکار آسیب ببیند از مسابقه محروم می شود. حتی ورزشکار در این رشته حق استفاده از اسپری های بی حس کننده را ندارد. یعنی این ورزش به هدف خود که رسیدن به سلامتی است پایبند مانده است.

اما خانواده ها بیشتر بچه هایشان را به کلاس های کاراته و تکواندو می فرستند چون باشگاه های بیشتری این رشته ها را آموزش می دهند، چون ملزومات کمتری نیاز دارند. تشک استاندارد جودو حداقل سه و نیم تا چهارو نیم میلیون تومان است. اما تشک کاراته و تکواندو هشتصد هزار تومان بیشتر نیست.

البته دخترها چون ترجیح می دهند از دور درگیر شوند تکواندو و کاراته را بیشتر می پسندند.

سید حسین محمودی پیشنهاد می کند : ابتدا کودکان در ۳ یا ۴ سالگی آموزش یک ورزش پایه مانند ژیمناستیک را شروع کنند. زیرا ورزش پایه باعث آماده شدن بدن برای هر ورزشی (حتی فوتبال) می شود. سپس در ۶ یا ۷ سالگی اگر کودک از نظر فیزیک بدنی مناسب رشته هنرهای رزمی بود آموزش هنرهای رزمی به او آرام آرام شروع شود. مربی در این سن باید در حین بازی ، تکنیک را هم آموزش دهد.

وی در مورد ناشناخته ماندن فلسفه ورزش های رزمی در این سالها می گوید: تبلیغات بسیار تاثیرگذار است. چون درباره فوتبال تبلیغ بسیار زیادی شده مردم اینگونه به فوتبال علاقمند شده اند. این علاقه به خاطر آگاهی نیست. اگر برای تنیس روی میز هم در تلویزیون به اندازه فوتبال تبلیغ شود ، مطمئن باشید تعداد طرفداران آن بسیار زیاد می شود. جودو ورزشی رزمی بر مبنای پرتاب کردن بدن به سمت مخالف و در زبان عامیانه جا خالی دادن و کنار کشیدن از ضربه حریف برای رسیدن به پیروزی است. جودو در بین هنرهای رزمی ملایم قرار گرفته است. جودو حدود هشتاد سال است که وارد المپیک شده است.


روزنامه همشهری