ییپ من

ییپ من

نام و شهرت : ییپ من

سبک : وینگ چون کونگ فو
تاریخ تولد : اول اکتبر 1893 برابر 9 مهر 1272
محل تولد : چین
تاریخ فوت : 2 دسامبر 1972 برابر 11 اردیبهشت 1351
علت فوت : سرطان
مهمترین فعالیت

تاسیس و ایجاد سبک رزمی وینگ چون کونگ فو

سبک وینگ‌ چون که امروزه برای بسیاری از مردم شناخته شده است، توسط یک زن ابداع شد. این سبک با روش و طرحی اوریژینال و توسط پیروان خودش در سرتاسر چین منتشر شد.
ایپ‌ من را که همه بعنوان آخرین استاد بزرگ این سبک می‌شناسند، کسی بود که وینگ‌چون را بیرون از دروازه‌های چین، معرفی کرد.

او به سال 1898 در ایالت کوآنگ تونگ متولد شد، از ابتدای جوانی سه فرم مختلف این سبک را نزد سه استاد متخصص در هر فرم، فرا گرفت. در سال 1949 و برای فرار از انقلاب فرهنگی مائو چین را به قصد اقامت در هنگ‌کنگ ترک کرد. در آن زمان، هنوز این سبک خصوصاً در مناطق انگلیسی نشین، ناشناخته بود. استاد شروع به آموزش کرد منتهی فقط به چینی‌ها و با روشی بسیار سنتی. او شاگردان بسیار کمی را پذیرفت و با روشی به مراتب ساده و بی‌پیرایه به تدریس مشغول شد.
ولی این روش قراردادی که تا به حال در آن مناطق باب نبود، جوابگوی انتظارات چینی‌های هنگ‌کنگ نشد و پس از چند سال، ائیپ‌من نگرش خود را نسبت به کونگ فو و رفتارش را به جوانان علاقمند به هنرهای رزمی چین قدیم، تغییر داد. به موازات آن استاد خدمات ویژه‌ای برای پلیس محلی که گاهاً برای مشورت نزد او می‌آمدند، ارائه کرد. پس از چندی، ائیپ‌من چند برخورد با ولگردان داشت و طی آن چند چشمه از تکنیک‌های موثرش را روی آنها با موفقیت پیاده کرد و به سرعت مشهور شد.
اواخر سالهای 1960، ائیپ‌من موسسه ورزشی وینگ‌چون را در هنگ‌کنگ بنیانگذاری کرد که اولین موسسه رسمی قرن بیست به شمار می‌آمد.
ائیپ‌من معتقد بود: «کونگ فو باید به ساده‌ترین شکل ممکن در بیاید» با همین نگرش بود که ائیپ‌من ساده‌کردن و مدرنیزه‌کردن وینگ‌چونی را که در چین آموخته بود، آغاز کرد. او فرضیه خود را براساس سه سبکی که کار کرده بود استوار می‌کرد، تکنیک‌هایی قابل فهم با زبان مرسوم در وینگ چون با یک سیستم جدید آموزش البته به طور کلی هم از سنت کونگ فو چشم‌پوشی نکرد و همواره، آن را در نظر داشت. در عین حال او نوع آموزش خود را بنا به شخصیت هر شاگرد متفاوت کرد تا هر یک را ویژه کار مخصوصی، تعلیم دهد. او معتقد بود کونگ فو یک قالب نیست که افراد بر اساس آن شکل بگیرند بلکه بر عکس باید از کونگ فو استفاده کنند نه که مورد استفاده آن قرار بگیرد. او کلاسهای گروهی را قبول نمی‌کرد بلکه شاگردان قدیمی‌اش را برای سرپرستی آنها، انتخاب می‌کرد و خود به طور ویژه با برخی از آنها کار می‌کرد.
وقتی ترکیب روشهای جدید و سنتی پایان یافت، ائیپ‌من وینگ‌چونی ساده و کاربردی برای عموم را در هنگ‌کنگ معرفی کرد. برای اکثر مردم این ذهنیت پیدا شد که این همان وینگ‌چونی است که قبلاً هم تمرین می‌کرده‌اند. وقتی بین سالهای 60-1950، ائیپ‌من خواست نام سبک خود را به

زبان انگلیسی بنویسد آن را با دیکته Ving Chun به جای Wing Chun نوشت که براساس تلفظ نوعی گویش محلی هنگ‌کنگ می‌بود. بعدها یکی از شاگردانش به نام ویلیام چونگ دیکته Wing Chun را انتخاب کرد. همزمان با او لونگ تینگ که روش و انضباطی بسیار نزدیک به ائیپ‌من داشت نام Wing Tsun را برگزید.
البته سبک های ویلیام چونگ و لونگ تینگ دو سبک متفاوت بودند همچنان که صاحبان این دو سبک با دو روش متفاوت از ائیپ‌من درس گرفته بودند. و گاهی در همین زمینه wing chun و wing tsun که هر دو برگرفته از سبک ving chun واحد بودند ولی متفاوت عمل می‌کردند، مشکلاتی نیز پیش می‌آمد… و مطمئناً یکی از مهمترین شاگردان ائیپ‌من، بروس‌لی بود که مدتی محدود زیر نظر مستقیم استاد به تمرین پرداخت و همان طور که می‌دانید چون چینی اصل نبود و گاهی اوقات استاد ائیپ‌من در یاد دادن برخی تکنیک‌ها به او سکوت می‌کرد. شاید برای همین بود که بروس‌لی هرگز شناخت واقعی از سبک وینگ‌چون بدست نیاورد، بالاخره بعدها «اژدها» پافشاری می‌کرد که با استادش ائیپ‌من، عکسهایی داشته باشد و هم او بود که باعث محبوبیت «وینگ‌چون» در امریکا شد قبل از آن که سبک مخصوص خود، یعنی جیت‌کان‌دو را بیافریند.این بروس‌لی بود که کونگ فوی ائیپ‌من یعنی وینگ‌چون را نزد امریکاییها محبوب ساخت .