هیرونوری اوتسوکا ؛ خالق سبکی بر مبنای صلح و دوستی

هیرونوری اوتسوکا از اولین شاگردانی بود که از سال 1922 کلاسهای کاراته جی‌چین فوناکوشی را در توکیو دنبال کرد. او در سال 1892 و در خانواده‌ای آشنا با هنرهای رزمی دیده به جهان گشود. خیلی کوچک بود که جوجیتسو را زیر نظر پدرش (توکیوجیرو اوتسوکا) و عمویش (چوجیرو اباشی) آغاز کرد پس از آن شاگردی یکی از استادان بزرگ سبک شین دو ایشین ریو به نام شین سابورو ناکایاما را دنبال کرد. آموزشهای این سبک در یک اصل کلی خلاصه می‌شد: هماهنگ کردن حرکات بدن با هارمونی طبیعت، واضح‌تر، یعنی این که با الهام از قوانین طبیعت، مکانیسم بدن را تعدیل و تنظیم کنیم.

در سال 1921، در سن 29 سالگی و توسط استادش به درجه «مانکیو-کی‌ دان» (معادل فوق‌لیسانس امروز) از مدرسه شیندو ایشین ریو و عنوان استاد درجه 4 نائل شد. ولی داستان در این جا به پایان نرسید بلکه اتسوکا وارد داستان دیگری بعنوان مربی کاراته و نه مربی جوجیتسو شد.

در سال 1922، اوتسوکا کاراته را زیر نظر جی‌چین فوناکوشی کشف کرد. آشنایی قبلی‌اش با جوجیتسو باعث شد به سرعت پیشرفت کند و سال 1925 دستیار استاد شود و همان موقع بود که شروع کرد به شرح دادن عقاید شخصی‌اش که تحت نفوذ سبک شین‌دو ایشین ریو بود. به تدریج اوتسوکا به این نتیجه رسید که رفتارها و حرکات شوتوکان انعطاف ناپذیرند، از طرفی فوناکوشی همه تمرینها را به تنهایی آموزش می‌داد (کیهون و کاتا) و همه را از تمرینات دو به دو نهی کرده بود.

برای اوتسوکا که در جوجیتسو عادت به تمرین با یارگیری (تمرینات اجباری دو نفره) کرده بود این روش فوناکوشی خیلی ناقص و ناکافی به نظر می‌رسید. در سال 1934 رابطه بین آنها قطع شد.

اوتسوکا، فوناکوشی را ترک کرد و درس و اصول شخصی خود را پایه‌ریزی کرد: در این روش آموزشی جدید تمرینات مهم یاکوسوکو- کومیته (مبارزات قراردادی)‌ در نظر گرفته و کاتاهای آموزشی فوناکوشی نیز اصلاح شدند و تا حدودی از روشها جوجیتسو و کن‌دو (سبکی ژاپنی که در آن دو به دو همراه گارد زره به تمرین می‌پردازند) الهام گرفته شد. همچنین از چهره‌ای آشنا در مبارزات یعنی استاد کاراته چوکی موتوبو (کسی که کاراته فوناکوشی را به رقص عامیانه و محلی تعبیر کرده بود!) برای آموزش بهره‌گیری کردند.

سال 1939 یعنی سه سال بعد از پایه‌گذاری رسمی شوتوکان، اوتسوکا سبک خود را نامگذاری کرد: وادوریو (یعنی سبکی بر مبنای صلح و دوستی) کاراته که بوجود آمد اولین نمونه ژاپنی (و نه اوکیناوایی) بود که خلق شده بود چرا که تحت نفوذ اصول و تکنیکها از ریشه و تبار هنرهای رزمی ژاپنی دوره فئودال (جوجیتسو ، کان‌دو و…) می‌بود.

این کاراته همه‌گیرتر و به مراتب قدرتمندتر از شوتوکان بود و توانست به سرعت جای خودش را در میان قشر فرهنگی- دانشگاهی جامعه پیدا کند.

اوتسوکا در زمان حیاتش توانست تا دان 10 ارتقاء درجه پیدا کند