یکی
از رهبران یامابوشی ها تلاش کرد که بین پیروان بودیسم و طرفداران
شینتوایسم صلح ایجاد نماید که نتیجه آن سرازیر شدن جنگجویان دولتی برای
سرکوبی یاموبوشی ها شد. البته این عمل نیروهای دولتی باعث شد تا یامابوشی
ها یا نینجاها به تکمیل فنون رزمی و جنگی خود که بوسیله آن در برابر دشمنان
مقاومت می کردند بپردازند. در سال 1192 با شروع دوران فئودال ژاپن تعدادی
از طوایف فامیلی نینجاها منشعب شدند و به چریکهای حرفه ای و نیروهای سری
تبدیل شدند که به استخدام اربابان ایـالات مختلف (دایمیوها) در می آمدند.
در بین سالهای 1192 و 1333 بعد از میلاد تعداد مکتبهای نینجا به 25 مکتب با
تکنیک های خاص خود رسید. در اکثر این سالها دو ایالت (کوگا و ایگا) در
ژاپن توسط نینجاها اداره می شد.
نینجا
خانواده های (هاتوری، موموچی، و فوجی بایاشی) از معروف ترین خانواده های
نینجا بودند. از تحقیقات بدست آمده عقیده بر این است که هنر رزمی نینجوتسو
ریشه در قلب تاریخ کهن چین و ژاپن دارد، عقاید و نظرات فراوانی از شروع و
گسترده شدن این هنر رزمی درجهان وجود دارد. هنر رزمی نینجوتسو با قدمت 800
ساله ریشه در تاریخ دارد و در حقیقت هنری است که مسئولیت پذیری را می طلبد.
یک هنرجوی نینجوتسو برای پیروز شدن نیازمند اصول اولیه است که از جمله
برخورداری از روحی قوی، قلبی آزاد، هوشی سرشار، روحیه مبارزه طلبی و شرایط
روحی عالی و تمرکز حواس میباشد . نینجاها یک سیستم و نظم خاص و دقیقی
داشتند که توسط یک رهبر که به آن (جونین) می گفتند اداره می شد و به کسانی
که به نینجاها ماموریت می دادند (چونین) می گفتند. به طبقات پائین تر که
ماموریت انجام می دادند (جینین) می گفتند . جینین ها در واقع هیچگاه
دستورات را بطور مستقیم از جونین دریافت نمی کردند بلکه چونین ها بعنوان
واسطه بین جونین و جینین ها عمل می کردند و دستورات و پیامهای جونین را به
جینین ها می رساندند.
نینجوتسوجینین
ها برای انجام ماموریت با طرز استفاده اغلب سلاحهای زمان خود آشنائی کامل
داشتند و روانشناسی جامعه را بخوبی می دانستند و با همدیگر از طریق رمز
ارتباط داشتند. اگر احیانا یک نینجا به دام می افتاد و اسیر می شد (که
بسیار کم رخ می داد) مردم او را زجر فراوان می دادند تا بتوانند اسرار آنها
را بدست آورند. بعضی از خانواده های نینجا به دلیل جنگ داخلی (دایموها) به
قدرت و نفوذ رسیدند و اغلب در مناطق ایگا و کوگا در شرق دریاچه بیواء
اقامت گزیدند (ادا نبون اگا) که می خواست تمامی نیروهای نظامی ژاپن را متحد
نماید در سال 1581 ارتشی متشکل از 46 هزار نفر را به جنگ نینجاها که 4
هزار نفر بودند، فرستاد. در این نبرد نابرابر اغلب نینجاها کشته و یا اسیر
شدند و آن تعداد که توانستند، به کوه ها فرار کرده و با مردم کوهستان به
تکمیل فنون مخصوص خود و هر چه کاربردی تر کردن آن پرداختند و هنرهای رزم
خود را از پدر به پسر منتقل کردند.
متخصص
استخوان و سی وچهارمین استاد بزرگ از خاندان تاگاکور نینجا است او رهبری 9
بوجین کان دوجو را در ژاپن به عهده دارد از جمله «مدرسه9 خدای شیطان ،خدای
جنگجو،تالار روح مرد جنگی »نام برد ؛لقب اوسوک و جنگجوی بزرگ است که توسط
تاکاماتسو به او داده شده؛دکتر هاتسومی میگوید:«در مقایسه جودووکاراته،نین
جوتسو عقاید تعصب انگیزی ندارد نین جوتسوهنر کامل و آزاد است که مسئولیت
پذیری را می طلبد .یک هنر جوی نین جوتسو برای پیروز شدن ،نیازمند روحی قوی و
قلبی آزاد است ؛استاد تاکاماتسوشیثو نیز میگوید :«زندگی تغییر است »و ما
در نین جوتسو،تحول را یک اصل می دانیم تحولی که هنر را به کمال می رساند .
ninjaسوک هاتسومی هر ساله برای پیشرفت و کاربد بیشتر هنر نین جوتسو مراسمها
متعددی رابرنامه ریزی می کنند از جمله مراسمهای شی دوشی کای که اکثریت
شرکت کنندگان آن خارجیان می باشند. این مطلب از کتاب خود استاد هاتسومی
توسط کانچو فرجی ترجمه شده است که بصورت مختصر در این قسمت آ»ده است به
منظور استفاده کسانی که دانش نینجوتسو هستند و بر اساس تجربیات شخصی خودم
به عنوان سی و چهارمین استاد هنر (رزمی) توگاکیور – ریو نینجا (Togakure
ryuninja)،به رشته تحریر درآورده ام.
من
این عنوان سوک (Soke) یا رئیس خانواده را از (توشیت سوگو تا کاما تسو
(Toshisugu Takamatsu) سی و سومین استاد این رشته به ارث برده ام. معلم من
نوه (شین ریوکن ماسامی تسوتو (Shin ryuken Masami tsutodo) سی و دومین سوک
(توگاکیور ریو) بود. ما پشتوانه ای از 8 قرن تاریخ و سنت را دارا می باشیم
که به موسس این سیستم دامی سوکی نیشینا (Daisuke Nishina) از اهالی دهکده
(توگاکیور) باز میگردد. پس از شکست از سپاهیان هایک (Heike) ، دای سوگ از
زادگاهش در ناگانو متواری شد و در منطقه دور افتاده ایگا (Iga0 سکونت گزید.
در آنجا او نام دای سوک توگاکیو را برگزید و بعدها اعتبار تاسیس سیستم
(توگاکیور ریو) ی نینجوتسو، به او اختصاص یافت. شجره اساتید این سبک به شرح
ذیل می باشد:
در حالیکه برخی اعتقاد دارند که اسرار نینجوتسو بتدریج و با رشد توکوگاوا شوگارنیت (Tokugava shogunate) در طول قرن هفدهم از میان رفته است و یا در زیر آوارهای جنگ جهانی دوم مدفون گردیده، استاد من می دانست که حقایق و رموز هنر شنوبی همواره زنده خواهند ماند. ارزش و اهمیت خرد و حکمت معلم من و معلمین و اساتید آنها را می توان در تلاش و کوشش (توشیت سوگو تاکاماتسو) Toshitsugu Atakamatsu-s فقید در ارائه عصاره و ماهیت واقعی نینجوتسو، مشاهده نمود. جوهره اصلی کلیه هنرهای رزمی و استراتژی های نظامی در واقع حفاظت از خود و پیشگیری از خطر می باشد. نینجوتسو چکیده ای است از کلیه ایده ها و مفاهیم عینی حفاظت از خود که از طریق تمرینات رزمی میسر میگردد.
vتقریبا"
در قرن ششم میلادی ( بودیسم ) وارد ژاپن شد و منجر به درگیری بین کسانیکه
میخواستند بودیسم را بصورت یک مذهب رسمی درآورند و کسانیکه از ( شینتوایسم )
بعنوان مذهب ملی طرفداری میکردند شد.
طبق
شواهد موجود پیشینیان نینجاهای ژاپنی از طرفداران بودیسم بودند و به همین
دلیل یاغی نام گرفتند ، آنها در اوایل قرن هفتم برای فرار از شکنجه مذهبیون
و کشته شدن توسط نیروهای سلطنتی به کوهستانهای نزدیک کیوتو رفتند و بعدها (
یامابوشی یا زاهدان کوهستان ) نام گرفتند آنها فلسفه عارفانه خود را بر
پایه واقع بینی عملی پایه گذاری کردند و برای حمایت از خود دانش و تمرین
هنرهای رزمی و استراتژی نظامی را با ترس روانی و قدرتهای اسرارآمیز ترکیب
کردند تا بتوانند با نیروهای نظامی کم خود در دل دشمنان ترس ایجاد کنند.
یکی
از رهبران یامابوشی ها تلاش کرد که بین مرتجعین بودیسم و طرفداران
شینتوایسم صلح ایجاد نماید که نتیجه آن سرازیر شدن جنگجویان دولتی برای
سرکوبی یاموبوشی ها شد . البته این عمل نیروهای دولتی باعث شد تا یامابوشی
ها یا نینجاها به تکمیل فنون رزمی و جنگی خود که بوسیله آن در برابر دشمنان
مقاومت می کردند بپردازند. در سال 1192 با شروع دوران فئودال ژاپن تعدادی
از طوایف فامیلی نینجاها منشعب شدند و به چریکهای حرفه ای و نیروهای سری
تبدیل شدند که به استخدام اربابان ایـالات مختلف (دایمیوها ) در می آمدند .
در بین سالهای 1192 و 1333 بعد از میلاد تعداد مکتبهای نینجا به 25 مکتب
باتکنیکهای خاص خود رسید . در اکثر این سالها دو ایالت (( کوگا و ایگا ))
در ژاپن توسط نینجاها اداره میشد . خانواده های ( هاتوری ، موموچی ، و فوجی
بایاشی ) از معروفترین خانواده های نینجا بودند . از تحقیقات بدست آمده
عقیده بر این است که هنر رزمی نینجوتسو ریشه در قلب تاریخ کهن چین و ژاپن
دارد ، عقاید و نظرات فراوانی از شروع و گسترده شدن این هنر رزمی در جهان
وجود دارد . این عقیده که نینجوتسو همراه با آئین بودا به ژاپن وارد شده
قویتر و محکمتر است ، سالهای گذشته در چین و ژاپن به مهارتهای یک نینجا
اهمیت های فراوانی داده میشد . آنها یک نینجا را انسان فوق العاده می
دانستند و به شدت از آنها میترسیدند ، گفته میشود سرچشمه نینجوتسو قبل از
ورود به کشور ژاپن به نام (( فاشو یعنی هنر سیاه چینی )) لقب داشته است و
بعد از اینکه به کشور ژاپن وارد شد توسط ژاپنی ها اصلاح و به تدریج توسعه و
ترویج یافت و به هنرهای رزمی زیبا و سریع ، مخوف و پیچیده مبدل شد .
درکشور چین معمولا" نینجوتسو ( یین ، سین ، شو ) یا تکنیکهای ناپدید شدن
جسم نامیده میشد . اولین سند نوشته شده ای که در آن نینجوتسو نامبرده شده
است کتابی سیزده جلدی مربوط به استراتژی نظامی ( علوم لشکر کشی ) با نام ""
هنر رزم "" که توسط ( سان تزو ) نوشته شده است استفــاده از نینجــوتسو به
عنــوان یک تاکتیک نظـامی در آخرین جلد این کتاب و در بخشی بنام "" یوما
"" شرح داده شده است .
آموزش در نین جوتسو به 9 قسمت از مبتدی تا عالی دسته بندی شده:
یکی از برجسته ترین خصوصیات نین جوتسو این است که بدن و جسم را پایگاه فکر و اندیشه میداند و کالبد آدمی را آموزش میدهد تا با آن روح را بسازد. اصول اصلی و اجرای تکنیکها نیاز به سرعت، تعادل، تمرکز، قدرت و تنظیم زمان تنفس و کنترل آن دارد و بدون آن فاقد ارزش است که از شعار های نین جوتسو نیز می باشد یعنی" قدرت سرعت تعادل انعطاف تمرکز پنج هنر نینجاست .