هنر فیلیپینی آرنیس دِمانو Arnis De Mano

آرنیس دِمانو Arnis De Mano  بمعنای « کنترل بوسیلة دست » و هنری باستانی است که گفته می شود در سال 750 م خلق شده و به اسامی کالی Kali ( سلاح لبه دار ) , پاگ کالی Pag Kali , اِسکریما Eskrima و اِس توکادا Estocada نیز شناخته می شود . این سبک شامل استفاده از چوب , شمشیر , خنجر و در آخر تکنیکهای دست خالی است و در آن از شلوار کوتاهی که تا زانو می رسد و شبیه شلوار کشتی باستانی ایران است , استفاده می شود . زمانی که در قرن 16 میلادی اسپانیایی ها بر فیلیپین مسلط شدند , این هنر را ممنوع اعلام کردند اما چون دارای موزیک و شبیه رقص بود , لذا تمرین آنرا آزاد کرده و آنرا اِسکریمیش Skrimish نامیدند

 

این سبک تا سال 1932 م که خانوادة کونته باشگاه دوک پارس ( دوازده جفت ) را افتتاح کردند , توانسته بود روش های سنتی خود را همچنان حفظ کند . استاد کاکوی کونته Cacoy Conte یکی از اعضاء این خانواده بود که بعدها در دهة 1950 م از ترکیب این سبک با سبکهای جودو و کاراته , سبک جدیدی بنام اسکریدو Eskrido را بنیان نهاد که شامل استفاده از چوب , تکنیکهای جنبش پرتاب و حرکات زمینی است . در سال 1961 م نیز رِمی آدامور پرئساس ( 2002 – 1936 م ) با تلفیق تکنیکهای جودو و شوتوکان ریو با روش مرگباری از آرنیس بنام بلانیتاک ( بالینتاواک ) , روح تازه ای به آرنیس مدرن بخشیده و حرکات خشن و غیر کنترلی آنرا حذف کرد اما چون از تغییر نام آن جلوگیری کرد , لذا امروزه بعنوان « پدر آرنیس مدرن » شناخته می شود .

رِمی آدامور پرئساس

این سبک دارای 12 مقطع آموزشی است که عبارتند از :

مقطع اول : استفاده از چوب , سابر و عصایی از جنس چوب یا نی خیزران بنام باستون Baston

مقطع دوم : استفاده از دو چوب به طول 75 سانتی متر ( 5/2 فوت ) , دو سابر و دو تبر

مقطع سوم : استفاده از یک چوب بلند و یک چوب کوتاه , چوب و چاقو , سابر و چاقو . این چاقوی کوچک که بالی سونگ Balisong ( نوک شکسته ) یا چاقوی پروانه نامیده می شود , دارای قدمت هزار ساله بوده و دارای دو دسته می باشد که وقتی تا می شوند , تیغه را کاملاً می پوشانند . بنابراین دیگر نیازی به غلاف نیست و با یک حرکت شلّاقیِ مُچ دست نیز , چاقو باز می شود .

مقطع چهارم : استفاده از یک کارد بزرگ و سنگین شبیه چاقو بنام بولو Bolo و یک خنجر

مقطع پنجم : استفاده از یک خنجر

مقطع ششم : استفاده از چوب جیبی

مقطع هفتم : کار با دست خالی که به آن پانان توکان ( پانان جاکمن ) یا کیک بوکس فیلیپینی نیز گفته می شود . در این روش بیشتر از ضربات پا استفاده می شود و گاهی اوقات به تنهایی نیز تدریس می شود .

مقطع هشتم : استفاده از سلاح های بلند ما بین 95 تا 120 سانتی متر مانند : چوب بلند , پارو و شمشیری بنام وین تینو Veintinueve یعنی « بیست و نه » . علت نامگذاری این شمشیر این است که طبق یک افسانه , یک جنگجوی فیلیپینی توانسته بود با این شمشیر بر 29 حریف برتری یابد .

مقطع نهم : استفاده از سلاحهای نرم مانند : شلّاق , کمربند , طناب , زنجیر و نونچاکو .

مقطع دهم : استفاده از سلاح های پرتابی مانند : سکّة پول و سنگ .

مقطع یازدهم : استفاده از گلوله , نیزه , قلاب سنگ و تیروکمان .

مقطع دوازدهم : تمرین روحی , احساسی و اخلاقی , هنر شفا بخشیدن , تاریخ , فلسفه و زیبایی .

در آرنیس دو تاکتیک اساسی وجود دارد : یکی ریترادا Ritrada یا « شیوة عقب نشینی » و دیگری فوندو فورت یا « شیوة بدون عقب نشینی » . حرکات پا ها در این دو تاکتیک , بر روی خطوط مثلث انجام می شوند لذا حتی اگر شخص پشتش به دیوار باشد , هرگز به دام نمی افتد . زیرا الگوی مثلثی در یک گوشه هم کاملاً مناسب بوده و شخص براحتی می تواند از دست مهاجم رهایی یابد . این هنر زمانی معروفیت یافت که آنرا بروس لی از شاگردش دان اینو سانتو آموخته و کابرد دو چوب را در فیلم های « اژدها وارد می شود » و « بازی مرگ » نشان  داد . اولین مسابقة ملی آرنیس نیز در سال 1977 م در شهر مانیل برگزار شده است .